klaagmuur.nl - Zoeken op trefwoord bij Klaagmuur

-Nieuwste klagen- -Zoeken- -Zoeken op trefwoord-

Overzicht trefwoorden: 0 A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

Door: BastiaanBommel

Gepost om 2011-05-22 10:04:44

Onderwerp: verdwenen sokken

IK WORDT ER KNETTERGEK VAN! Ik ben elke ochtend een half uur op zoek
naar mijn sokken! Ik heb in mijn leven 100den sokken aangeschaft, en
toch liggen ze nooit gewoon in de sokkenla! Het lijkt wel alsof ze
serieus verdwijnen. Ik gooi ze in de wasmachine of wasmand, vervolgens
zie ik ze nooit meer terug, alsof ze werkelijk nooit hebben bestaan!
Mijn moeder zegt dat het mijn eigen schuld is, omdat ik mijn woning
niet netjes houd. Ze zegt dat een vrijgezelle man van 45 hier iets aan
zou moeten doen. Dit doe ik af als klinklare kolder! Als ik zeker weet
dat ik mijn sokken de vorige avond op de bank heb gelegd en s´ochtends
zijn ze nergens te bekennen, hoe kan dat mijn schuld zijn? IK WEET
ABSOLUUT ZEKER DAT ZE MET OPZET STEEDS WORDEN WEGGEHAALD! En ik ben
woedens omdat mensen om me heen het maar niet willen geloven. Ik ben
bang dat het spookt in mijn huis. Hoe wil je dit anders verklaren? Ik
woon alleen, dus huisgenoten kunnen ook niet de oorzaak zijn.
GODGODGODVERREDOMME!!!!!!! Als het de geest van mijn overleden oma is
wil ze me vast gek maken omdat ik haar altijd expres liet struikelen
en haar uitlachte om haar rimpels. Maar in ieder geval....... in de
ochtend heb ik haast! Ik kan het me niet veroorloven om stapels kleren
in mijn slaapkamer, woonkamer en keuken door te spitten in de hoop
sokken te vinden. Laatst ben ik uit wanhoop maar in een belachelijk
paar met streepjes en bloemetjes naar mijn werk gegaan, ik had geen
keus! Het werd opgemerkt en ze lachten me uit. Maar als ik ze dan het
spookverhaal uitleg schudden ze heel bedenkelijk hun hoofd. Ik wordt
daar dan zo kwaad om! Het is een van je aardse taken om je medemens te
helpen, zo zie ik dat, dus neem mijn probleem dan ook eens serieus! Ik
hoor dagelijks klachten aan van mijn collega's die problemen hebben in
hun huwelijk of met hun gezondheid, en dan lach ik ze toch ook niet
uit? Dat zal ik de volgende keer eens doen als dat dikke wijf van mijn
werk weer zeikt over de chronische hersentumors van haar man, dan
krijg ik de slappe lach, daar zo ze van opkijken, dat pokkewijf. Ik
wil dat het ophoud, dit probleem houd me zo bezig dat ik s'nachts niet
kan slapen. Ik ben futloos en voel hoe ik langzaam mijn levenslust
verlies. Het ergste is nog dat niemand me serieus neemt, zelfs mijn
moeder niet. Ze zien het als een lachertje. Sokken? is dat je
probleem? (het gaat me niet echt om de sokken zelf maar eerder om het
onverklaarbare verdwijnen ervan) Maar mijn leven is toevallig wel een
neerdalende spiraal die me steeds dieper de duisternis in brengt. Als
het zo doorgaat wordt ik maar een man die blootsvoets door het leven
gaat. Alleen schoenen zitten ook niet confortabel dus beter dat ik dan
maar niks aan mijn voeten heb. Hiermee sluit ik mijn verhaal af. Neem
mijn probleem astublieft serieus, want ik ben bloedserieus en het
enige wat ik vraag is een beetje medeleven.